كلمني. للشاعرة. سميه نورالدين

كلمنى

                 ********.          

                 كَلِمْنِى وكلِمْتُه

                سمعنى وسمعته.

            فى صوته شجن غريب

                 شدنى لبحوره

                 رغم إنه بعيد

                 عرفت إنه فريد

                    من نوعه 

               كان بيرسم القسوه

              بيدارى بيها الحنيه

             وعايش أيام صعبه

             ساكنه روحه وكيانه

             ورغم جروحه وأحزانه

           فاتح الباب بيعلم دا.. وديا.

. يهرب من الحب وأيامه

            يهرب لوخبط على بابه

                 ماحب قديم 

            ساكن روحه وخياله

             مش قادر يتحرر منه

              ولاحتى يتكلم عنه

            ماهو مدبوح ذى الطير

            كان بيحب من قلبه

              كان فاكرها شجره 

                ها تضلل عليه

        من حراره الأحزان ها تحميه

         كان فاكرها سكن وأمان ليه 

          كان فاكرها صابره وعفيفه 

        تشد الحيل لو الزمان مال بيه.

       كان فاكرها ها تصحى الفجريه

              تصلى وتدعيله

            بس ياعينى غدرت بيه

           بدل ما تكون ضى عنيه

           حبل يشد ويقويه ينجيه 

        وأنا قاعده بذرف دم عليه

          هو صديقى اللى بيعلمنى

         هو الجبل اللى بسند عليه

      شد عودى مسح دمع خدودى 

   رغم إنى عمرى ماشفته فى يوم

     بس صوت بيجرى فى دمى

         وبحس بيه..ما أنا ذيه

            ياما الأيام رمتنى

               فى حضن الليل

               خدت منى كتير 

           قاسيت شربت الويل.  

               من هنا با أقوله

          كل الخير اللى انا فيه

                  يرجع ليه

      وعمرى فى يوم ما أغدر بيه

       ماهوه القلم اللى بكتب بيه... 

     كلمنى وكلمته... سمعنى وسمعته 

     هوه صديقى اللى بحكى عليه 

بقلمى/سميه نور الدين محمد